Rozdział 1

- Hej!- krzyknęła przerażona Miranda, na którą wpadł Russel, gdy słuchała "Linkink Park" na nowym MP4, idąc chodnikiem i oglądając witryny markowych sklepów.
Russel pospiesznie otrzepał się z brukowego brudu z chodnika i pomógł Mirandzie wstać z ziemi, podając jej jedną dłoń. Podniósł z ziemi jej MP4, na szczęście w nienaruszonym stanie, następnie podniósł swoją deskę.
-Przepraszam, ja serio... nie powinienem był..."
-Nie ma sprawy, nic mi przecież nie jest"- przerwała Miranda za jąkanemu chłopakowi.
Russel przyglądał się oczom Mirandy. Gdy jego wzrok na swoim ciele zaczął jej przeszkadzać, spojrzała na Russela, wtedy ich wzroki spotkały się. Stali w bezruchu jakieś 10 sekund. Russel, miał brązowe włosy i oczy, trochę piegów. Był naprawdę słodki. Na sobie mia luźną, niebieską koszulkę z napisem:
"beauty SHARK", luźne dżinsowe spodnie, nisko ściśnięte paskiem i bluza w biało- granatowe paski. Buty szaro-niebieskie do kostek a na lewej ręce, czerwony zegarek. Na głowie, czapka z jakimś znaczkiem i nalepką od spodu na prostym daszku. Wyglądał olśniewająco... Miranda miała akurat na sobie obcisłe szare dżinsy i lekko za dużą czarną bluzkę z białym napisem: "AC/DC". W ręku podniesione z ziemi duże słuchawki. Włosy blond, loki i szara, hipisowska opaska na czole. na plecach wielki plecak z firmowym znakiem, dopiero wracała ze szkoły.
-No to na razie..."- powiedziała Miranda.
Odeszła i przez pół minuty miała do siebie żal, że tak zepsuła piękną chwilę. Niespodziewanie podbiegł do niej Russel i odważnie się przedstawił. Uśmiechnięty podał jej świstek karteczki wyrwanej z zeszytu z kratkę, a na nim napis:

Russel- 5100830899, choć puść sygnał...

Miranda przez kilkusekundową rozmowę nie wyjąkała ani słowa. Tylko się uśmiechała. Uśmiechała się jednak jeszcze szerzej gdy stojąc przeczytała karteczkę. Pospiesznie wsiadła do tramwaju i wróciła do domu. Przywitała się niedbale z mamą, która myła naczynia i wbiegła po ciasnych miękkich schodach do swojego pokoju, nawet nie zdejmując nowych, jednak obłoconych czarnych conversów (trampki, firmy converse). Rzuciła się na łóżko i leżała parę minut w bezruchu uśmiechając się jedynie przez zamknięte oczy. 

Do pokoju, nie pukając z wielkim rozmachem weszła Mery, w nowej rudej fryzurze. Mina Mirandy była wręcz komiczna. Otwarte szeroko oczy i usta, są trochę zabawne. 

-"Patrzysz na to?"- Mery złapała w garść swoje włosy - "Patrz lepiej na to"- pokazała swój kolczyk w nosie.

-"Mama Cię zabije! Zdejmij to"- krzyknęła przerażona Miranda.

-"Zabije? Przecież tu stoje..."- krzyknęła wychodząc obojętnie z pokoju i trzaskając drzwiami. Po kilku sekundach słychać było głośną muzykę w pokoju Mery.

-"Zadzwonić? Nie... To nie dziewczyna robi pierwszy krok. Ale on nie ma mojego telefonu..."- Mówiła sama do siebie Miranda

autor- miśka